Συμμετέχει, μελετά, αρθρογραφεί, ταξιδεύει, ενημερώνεται με στόχο να προσφέρει όσο μπορεί στην αναβάθμιση του τοπίου που μας περιβάλλει.

Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

 ΤΑ ΟΠΩΡΟΦΟΡΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ


Το Κολωνάκι και η Νεάπολη είναι γεμάτη συκιές, ιδίως στα ερειπωμένα νεοκλασικά, αλλά και κορομηλιές και αναρριχώμενα κλήματα. Τον χειμώνα βρίσκεις μόνο νεραντζιές. Στην Αμφιθέας στη Βασιλίσσης Σοφίας, στο Παγκράτι  τα φρούτα που δεσπόζουν είναι οι μουριές ενώ μουσμουλιές έχει στο καταπράσινο Παλαιό Φάληρο. Μ΄αρέσουν τα φρούτα της Αθήνας δηλώνει ο ήρωας του Δημητρίου από «τα οπωροφόρα της Αθήνας» που ενσαρκώνει ο Κουρής στην ομώνυμη ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου. Ροδιές, τζιτζιφιές, ελιές, που και που καμιά βερικοκιά  τον προτρέπουν να γευτεί τους καρπούς τους κάνοντας χιλιόμετρα καθημερινά.
Αυτή η πρωτόγονη συμπεριφορά του άντρα που κυνηγάει σύκα και μούσμουλα, που βάφει τα χέρια του κόκκινα με μούρα, που παίζει με τους καρπούς της ελιάς, που απελευθερώνει αρώματα και μυρωδιές από τα νεράντζια, ξενίζει τους κατοίκους αυτής της πόλης. Τον αντιμετωπίζουν με καχυποψία, με λύπη , με συμπόνια μόνο και μόνο για το είδος της εμμονής  του.
Φαίνεται να έχουμε ξεκοπεί από κάθε φυσικό απομεινάρι σε αυτή την πόλη, σιχτιρίζουμε τις πεσμένες ελιές στα πεζοδρόμια, τα νεράντζια πάνω στον ουρανό του αυτοκινήτου μας, φοβόμαστε τις σφήκες σε καμιά παρατημένη κληματαριά και ξεχνάμε ότι τα παιδιά μας γίνονται θεατές αυτής της αφύσικης ανασφάλειά μας. Πριν μερικά χρόνια αναρωτήθηκα γιατί στην Ηλιούπολη έχει τόσες πολλές ελιές στα πεζοδρόμια και κάποιος γεροντότερος με αποστόμωσε λέγοντάς μου ότι  στην περίοδο της κατοχής αν κάθε σπίτι είχε δυο ελιές δεν θα πέθαινε όλος αυτός ο κόσμος από την πείνα.
Νομίζω ότι αν καταφέρουμε να ανακτήσουμε την μνήμη μας, από κει που την αφήσαμε, από τότε που ανεβαίναμε πάνω στα δέντρα της γειτονιάς για παιχνίδι, από τότε που σκαλίζαμε στο κορμό τους το όνομα μας, τότε θα αγαπήσουμε και πάλι τα οπωροφόρα της πόλης μας και ίσως γίνουμε πιο χαρούμενοι προσδοκώντας τους καρπούς τους.

κείμενο -φωτο
Κατσογιάννη Σταυρούλα
Γεωπόνος ΓΠΑ - Aρχιτέκτων τοπίου Msc
τηλ. 6932251253

Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010


Ένα πετυχημένο πάρκο
Tο άλσος της Ν. Σμύρνης λειτουργεί σαν πάρκο γειτονιάς και προσφέρει αναψυχή, άθληση, πολιτισμό και υγεία στους επισκέπτες του.
Η έκταση του μόλις πενήντα στρέμματα με ξηροφυτική κυρίως βλάστηση πεύκα, κουκουναριές, κυπαρίσσια, ευκάλυπτοι και διάσπαρτους θάμνους  όπως βιβούρνα, ιουστίτσιες, πυράκανθα. Η διαμόρφωσή του άρχισε το 1926 όταν η Ν Σμύρνη δεν ήταν παρά ένα αραιοκατοικημένο προάστιο της Αθήνας από πρόσφυγες με 210 κατοίκους.


Από τότε άλλαξαν πολλά, οι άνθρωποι πλήθηναν, τα σπίτια παραψήλωσαν, τα αυτοκίνητα πολλαπλασιάστηκαν, η χρήση του πάρκου μάλλον άλλαξε γιατί διαφοροποιήθηκαν  οι ανάγκες των περίοικων.
Το καλοκαίρι του 2007 ολοκληρώθηκε η ανάπλασή του και σήμερα αποτελεί πόλο έλξης για τους ανθρώπους που αγαπούν τον αθλητισμό γιατί προσφέρει καλοστρωμένα μονοπάτια με ήπιες κλίσεις για όσους θέλουν να τρέξουν, διαθέτει ποδηλατόδρομο περιμετρικά σε όλη την έκταση του άλσους, υπαίθριο γυμναστήριο με σύγχρονα όργανα και οργανωμένο παιδότοπο.
Φαίνεται ότι η απαγόρευση της εισόδου στα σκυλιά έχει συντελέσει πολύ στην  καθαριότητα του χώρου, ενώ η απλότητα και λιτότητα του σχεδιασμού του λειτουργούν χαλαρωτικά και αγχολυτικά πάνω στους ανθρώπους που το επισκέπτονται.
Κάθε Σεπτέμβριο διοργανώνονται από το δήμο οι «Ιωνικές Γιορτές», πολιτιστικές εκδηλώσεις που περιλαμβάνουν θεατρικές, μουσικές, χορευτικές παραστάσεις, φεστιβάλ καραγκιόζη. Δεν θα  ξεχάσω γύρω το καλοκαίρι του 91, την πρωτοποριακή παράσταση «Τρωίλος και Χρυσιίδα» υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Γιάννη Κακλέα που είχα παρακολουθήσει τότε στο χώρο των εκδηλώσεων του άλσους.
 Επίσης, διοργανώνονται εκδηλώσεις άλλων φορέων της πόλης όποτε το ζητήσουν  ποδηλάτες, φυσιολάτρες, ο σύλλογος φίλων Άλσους και αθλητών δρόμου αντοχής.

Αυτές τις μέρες στο άλσος για πρώτη φορά εκτίθενται έργα   εννέα καλλιτεχνών  
Τα έργα αυτά είναι πρωτότυπα και στην πλειοψηφία τους τα εμπνεύστηκαν και τα ονειρεύτηκαν οι δημιουργοί  τους μέσα στο άλσος.
Το σίγουρο είναι ότι αυτός ο  τεχνητός παράδεισος προσφέρει τη διαφυγή και τον απεγκλωβισμό από τόπους, καταστάσεις, πρόσωπα με ασφάλεια και το μόνο που ζητάει είναι την προσοχή μας.

κείμενο-φωτο
Κατσογιάννη Σταυρούλα
γεωπόνος - αρχιτέκτων τοπίου