UrbanPoint

 ΤΑ ΟΠΩΡΟΦΟΡΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Το Κολωνάκι και η Νεάπολη είναι γεμάτη συκιές, ιδίως στα ερειπωμένα νεοκλασικά, αλλά και κορομηλιές και αναρριχώμενα κλήματα. Τον χειμώνα βρίσκεις μόνο νεραντζιές. Στην Αμφιθέας στη Βασιλίσσης Σοφίας, στο Παγκράτι  τα φρούτα που δεσπόζουν είναι οι μουριές ενώ μουσμουλιές έχει στο καταπράσινο Παλαιό Φάληρο. Μ΄αρέσουν τα φρούτα της Αθήνας δηλώνει ο ήρωας του Δημητρίου από «τα οπωροφόρα της Αθήνας» που ενσαρκώνει ο Κουρής στην ομώνυμη ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου. Ροδιές, τζιτζιφιές, ελιές, που και που καμιά βερικοκιά  τον προτρέπουν να γευτεί τους καρπούς τους κάνοντας χιλιόμετρα καθημερινά.

Αυτή η πρωτόγονη συμπεριφορά του άντρα που κυνηγάει σύκα και μούσμουλα, που βάφει τα χέρια του κόκκινα με μούρα, που παίζει με τους καρπούς της ελιάς, που απελευθερώνει αρώματα και μυρωδιές από τα νεράντζια, ξενίζει τους κατοίκους αυτής της πόλης. Τον αντιμετωπίζουν με καχυποψία, με λύπη , με συμπόνια μόνο και μόνο για το είδος της εμμονής  του.

Φαίνεται να έχουμε ξεκοπεί από κάθε φυσικό απομεινάρι σε αυτή την πόλη, σιχτιρίζουμε τις πεσμένες ελιές στα πεζοδρόμια, τα νεράντζια πάνω στον ουρανό του αυτοκινήτου μας, φοβόμαστε τις σφήκες σε καμιά παρατημένη κληματαριά και ξεχνάμε ότι τα παιδιά μας γίνονται θεατές αυτής της αφύσικης ανασφάλειά μας. Πριν μερικά χρόνια αναρωτήθηκα γιατί στην Ηλιούπολη έχει τόσες πολλές ελιές στα πεζοδρόμια και κάποιος γεροντότερος με αποστόμωσε λέγοντάς μου ότι  στην περίοδο της κατοχής αν κάθε σπίτι είχε δυο ελιές δεν θα πέθαινε όλος αυτός ο κόσμος από την πείνα.

Νομίζω ότι αν καταφέρουμε να ανακτήσουμε την μνήμη μας, από κει που την αφήσαμε, από τότε που ανεβαίναμε πάνω στα δέντρα της γειτονιάς για παιχνίδι, από τότε που σκαλίζαμε στο κορμό τους το όνομα μας, τότε θα αγαπήσουμε και πάλι τα οπωροφόρα της πόλης μας και ίσως γίνουμε πιο χαρούμενοι προσδοκώντας τους καρπούς τους.

κείμενο -φωτο

Κατσογιάννη Σταυρούλα

Γεωπόνος ΓΠΑ - Aρχιτέκτων τοπίου Msc

τηλ. 6932251253